Mijn tweede keer de Nijmeegse Vierdaagse: Een nieuwe belevenis?
Het is alweer mijn tweede deelname aan de Nijmeegse Vierdaagse, en ik vraag me af: ga ik het net zo’n onvergetelijke ervaring vinden als vorig jaar? Is de eerste keer deelname aan de Vierdaagse altijd bijzonderder dan de tweede keer, of ben ik inmiddels echt besmet met het Vierdaagse-virus?
Dit jaar heb ik opnieuw mijn deelname aan dit iconische wandelavontuur verbonden aan een bijzonder goed doel: Stichting Ruby and Rose. Deze stichting strijdt tegen vrouwenkanker, een vorm van kanker die helaas vaak niet genoeg aandacht krijgt. Het is een sluipmoordenaar die in stilte veel levens beïnvloedt. Daarom zet ik me, samen met de stichting, in voor meer onderzoek naar gynaecologische kanker en steun voor vrouwen die strijden tegen deze ziekte.
Op 15 juli is het eindelijk zover! De 107e editie van de Nijmeegse Vierdaagse gaat van start, en ik mag daar deel van uitmaken. Het belooft weer een bijzondere week te worden, met nieuwe uitdagingen, emoties en herinneringen. Benieuwd hoe deze editie zich verhoudt tot mijn vorige deelname. Maar één ding weet ik zeker: het wordt weer een avontuur om nooit te vergeten!
Aanmelden en Inchecken voor de Nijmeegse Vierdaagse: De Start van het Avontuur
Op maandagochtend vertrekken we vroeg richting Nijmegen. Onderweg maken we een korte stop in Hoogeveen om mijn op maat gemaakte hoodie op te halen. Deze hoodie is speciaal ontworpen voor de gelegenheid en perfect voor de vroege ochtenden van de Nijmeegse Vierdaagse. Nadat we de hoodie hebben opgehaald, rijden we rustig door naar Elst, waar we onze auto parkeren. Vervolgens nemen we de trein naar Nijmegen, een rit van slechts een minuut of 7, waarna we direct in het hart van Nijmegen staan, klaar voor de eerste dag van de Vierdaagse.
Bij aankomst in Nijmegen gaan we meteen naar de Wedren, de locatie waar ik mijn deelnemersbandje kan ophalen, samen met het controlekaartje voor de eerste dag van de Vierdaagse. Het is lekker druk op de Wedren, maar gelukkig geen lange rijen. De enige plek waar het echt druk is, is bij de merchandise. Hier ga ik, na het afronden van de benodigde formaliteiten, in de rij staan voor een kaarthouder. Die ben ik vergeten mee te nemen, en je controlekaartje wil je natuurlijk niet verliezen.
Na mijn nieuwe kaarthouder en een mooie pin voor mijn rugzak te hebben gekocht, ga ik door naar de volgende stand: Perskindol. Daar heb ik vorig jaar veel plezier van gehad, en dit jaar wil ik absoluut niet zonder zitten, dus haal ik een nieuwe spuitbus voor mijn spieren.
Na deze voorbereiding wandelen we het centrum van Nijmegen in voor een lekker broodje bij Restaurant Zappas (Plein 1944). Dit hebben we vorig jaar ook gedaan, en het is altijd een fijne plek om even bij te tanken, vooral als we later in het jaar deelnemen aan de Zevenheuvelenloop.
Na de lunch keren we terug naar het station en nemen de trein terug naar Elst om onze auto op te halen. Vervolgens rijden we door naar Hotel Papendal, dat ons voor de komende vijf dagen thuis zal zijn. Bij aankomst in het hotel checken we in en gaan we naar onze kamer. Koffer uitpakken, even rusten en dan door naar het restaurant voor een smakelijk diner. Daarna is het tijd om vroeg naar bed te gaan en rustig aan te doen voor de start van de Nijmeegse Vierdaagse de volgende dag.
Dag 1 - Blauwe Dinsdag: De Start van de Nijmeegse Vierdaagse
De wekker gaat om 5.00 uur, mijn nacht was onrustig, maar ik sta snel op en neem een verfrissende douche. Mijn rugzak heb ik gelukkig de avond ervoor al ingepakt, dus we kunnen direct door naar het ontbijt. De tasjes met ontbijt en lunch voor onderweg staan al klaar. We gaan naar de ontbijtzaal om de tasjes uit te pakken, alles in mijn tas te stoppen en de rest lekker op te eten. Twee koppen koffie en we zijn klaar om te vertrekken.
Een van de luxe dingen van Hotel Papendal is het busje dat dagelijks naar Nijmegen rijdt. Na het ontbijt stappen we in de taxi, die ons snel naar Nijmegen brengt. Bij aankomst zien we al een hele stoet wandelaars over de Waalbrug trekken. Daar loop ik straks ook tussen! Vanaf de plek waar we gedropt worden, is het maar een klein stukje naar de Wedren, de start van mijn dag.
Om 7 uur is de start van de 30 km en we zijn lekker op tijd. Eerst even naar het toilet (waar de toiletten echt super schoon zijn, mijn complimenten aan de jonge man die deze de hele tijd netjes houdt). Dan begint het grote wachten. Om twee minuten voor zeven klinkt er nog een praatje, en daarna is het wachten op het startschot. Het is druk, maar ik blijf rustig staan en schuifel langzaam naar voren.
Het moment is daar! Mijn polsbandje wordt gescand en ik mag van start. De drukte op het parcours is groot, maar zodra we voorbij de Waalbrug zijn, lost het op en krijg ik wat meer ruimte. Het begint wat warmer te worden, dus de rugzak gaat af en mijn hoodie gaat uit.
Het eerste stuk is al gezellig, met veel publiek in de stad. Veel studenten zwaaien ons uit, terwijl ze blijkbaar de nacht hebben doorgehaald. Maar ook buiten de stad zijn er veel mensen die ons aanmoedigen. Al snel lopen we Oosterhout binnen, waar het ondanks het vroege uur al één en al muziek en gezelligheid is. Via Slijk-Ewijk en Valburg lopen we naar Elst. Hier stuur ik Koos een berichtje dat ik Elst binnen ben, wetende dat het nog een eindje is naar het station, maar hij weet in ieder geval dat ik in de buurt ben.
In Elst is het één groot feest! Ik zie Koos staan en ben blij, want nu kan ik even een korte rustpauze inlassen. Een broodje, een slok water en dan wandelen we samen naar het station. Koos gaat terug naar Nijmegen en ik vervolg mijn weg.
Het volgende stuk gaat over een industrieterrein, wat vorig jaar ook niet mijn favoriete deel was. Gelukkig is het maar een kort stukje. Dan begint de regen flink in te zetten en krijg ik een enorme plensbui over me heen. Maar goed, wat maakt het uit, ik ben al nat en het is tenslotte revalidatie voor de rest van de dag. Het voelt een beetje alsof ik in rondjes loop, omdat ik een paar keer een bord Bemmel zie, maar dat zal wel aan mij liggen!
We komen aan in Lent, waar de verzorgingspost van Ruby and Rose staat. Hier krijg ik niet alleen wat drinken, maar ook een warme knuffel. Mijn voeten beginnen moe te worden, maar ik houd vol. Nog even doorzetten.
De laatste paar kilometer leiden me door Lent, de Via Begonia (leuk gevonden!) en richting Nijmegen. Als ik Hotel Van der Valk passeer, weet ik dat ik er bijna ben. Vlak voor de finish zie ik Koos op een tribune aan mijn rechterkant. Ik ga rechts lopen in de hoop dat hij mij ziet – en gelukkig lukt het! Daarna loop ik door naar de finish, lever mijn controlekaart in, laat mijn polsbandje scannen en heb mijn controlekaart voor de volgende dag in mijn zak.
Ik ga de trappen op naar de Wedren, waar Koos op mij wacht. Dan snel naar de ophaalplek voor het busje terug naar het hotel. Daar aangekomen, neem ik een verfrissende douche, eet iets en ga naar de masseur voor een fijne behandeling van mijn vermoeide benen. Frisser dan ooit, ga ik op tijd naar bed, want de volgende dag is het weer vroeg opstaan voor de Nijmeegse Vierdaagse.
Dag 2 – Roze Woensdag – Wijchen
De wekker gaat weer op tijd en alsof het een strak ochtendritueel is: douchen, aankleden, ontbijten. Alles loopt soepel en ik voel me verrassend fris en fruitig. Het lunchpakketje schuif ik in mijn rugzak en voordat we het weten zitten we weer met het vaste clubje in het taxibusje naar Nijmegen. Er zitten mensen bij die we nog kennen van vorig jaar, gezelligheid verzekerd dus! De gesprekken gaan zoals altijd: hoe is het met je voeten, hoe ging het gisteren, hoe voel je je vandaag?
Bij aankomst in Nijmegen wacht ons een plensbui. Poncho’s aan en rustig richting de Wedren. We moeten nog even wachten tot de start, maar dat doen we dus allemaal druipend. Nadeel van zo’n poncho: het water druipt er zó je schoenen in. Een enkeling had plastic zakken om de schoenen gedaan – slim, dat onthoud ik. De rest begint deze dag dus met natte voeten.
We starten in de regen, maar gelukkig klaart het al snel op. De poncho’s verdwijnen langzaamaan overal, maar ik houd de mijne nog even bij de hand – je weet het nooit. In mijn subtiel roze outfitje loop ik lekker door, poncho aan, poncho uit. Het weer doet niets af aan de sfeer, want ik heb een doel: Ami’s Specialty Coffee aan de Malderburchtstraat. Vorig jaar liep ik er op vrijdag net níet langs vanwege de ingekorte route, en ik had me er zó op verheugd. Maar vandaag is het raak: cappuccino voor €2,50 en gewoon échte koffie. Geluk zit soms in een warme beker koffie onderweg.
Na deze heerlijke tussenstop loop ik door richting Hatert. Ondanks de regen is het publiek massaal blijven staan, zo fijn hoe iedereen langs de kant ons aanmoedigt. Alverna komt en gaat en dan ben ik ineens in Wijchen. Koos ingeseind, dit keer moet ik hem echt spotten, want vorig jaar heb ik hem hier gemist. De bypass voor de 30 km-lopers laat ik dus links liggen, anders loop ik hem weer mis. Midden in de drukte in Wijchen hoor ik opeens mijn naam. Het is Marieke Harms, oud-collega én vriendin. Dikke knuffel, groot geluksmomentje. En dan snel door, want een paar honderd meter verder staat Koos al klaar. Nog een knuffel, wat motiverende woorden en weer verder.
Vandaag geen verzorgingspost van Ruby and Rose door een tekort aan vrijwilligers, dus ik kies de post van de KWbN. Lid ben ik toch al. Even een dixie opzoeken en dan weer dóór. Vanaf Wijchen is het een lange rechte streep naar Beuningen. Gelukkig staat er overal muziek, dat helpt. En dan komen we Weurt binnen: Via Flamingo! De hele straat is versierd met flamingo’s, echt een feestje om daar te lopen. Zulke buurten maken de tocht zó bijzonder.
Het laatste stuk is doorbijten, maar dan lopen we Nijmegen weer in. Langs de Waalkade, door de binnenstad en daar staat Koos alweer, op de tribune bij de finish. Na 34 kilometer tik ik af. Polsbandje scannen, controlekaart ophalen en hup, op naar het hotel. Douchen, eten en een welverdiende massage. Dag twee? Geslaagd!
Dag 3 – Groene Donderdag – Groesbeek
Dag 3 verliep op dezelfde wijze als de dagen ervoor. Om 5 uur de wekker, douchen, ontbijten, lunch in de tas en in het taxibusje richting Nijmegen. Gelukkig is het droog, beter nog, het lijkt vandaag een mooie zonnige dag te worden. Voor de zekerheid heb ik wel een nieuwe poncho onder in mijn tas gedaan, want je weet het natuurlijk nooit.
We zijn weer mooi op tijd in Nijmegen op de Wedren, eerst nog even gebruik maken van de schone toiletten en dan rustig in de rij voor de poortjes en wachten tot het 7 uur is en wij van start mogen. Nog even een praatje hier en een kletsje daar, want het is altijd gezellig met al die wandelaars vol goede zin om je heen.
Om 7 uur mogen we van start, door het poortje heen, bandje scannen en linksaf de route op. Het eerste deel van de route is hetzelfde als gisteren. Mooi, want dat betekent drie dagen lekkere koffie bij Ami, net voorbij het 6 km-punt. Hier is dan ook mijn eerste rustpauze. Daarna gaat de route via Malden, een lang stuk over de dijk en langs het water, via Molenhoek naar Mook (hier zat Koos vorig jaar). In Mook de hoek om, langs de controlepost, en dan een lang recht stuk richting Groesbeek. Daar staat de verzorgingspost van Ruby and Rose en daar wacht ook Eby, onze masseur – en daar heb ik grote behoefte aan...
Maar goed, eerst nog even van Mook naar Groesbeek lopen. Hier begint het al lekker te heuvelen. Onderweg word ik aangesproken door een man die denkt dat ik uit het buitenland kom, vanwege het vlaggetje aan mijn tas. Dit is echter een Gronings vlaggetje, dus ik spreek gewoon Nederlands. De man blijkt in Friesland te wonen. We kletsen een paar kilometer en dat helpt mij de laatste kilometers door te komen richting Groesbeek. Mijn linkerknie begint op te spelen en mijn voeten zijn moe. Een gesprekje geeft dan voldoende afleiding om lekker door te wandelen.
Zodra ik aankom in Groesbeek zie ik op afstand al de vlaggen van Ruby and Rose. Een dikke knuffel, wat drinken en de massage die ik echt hard nodig heb. Ik ben niet snel stil, maar tijdens deze echt super fijne massage geef ik geen kik. Nadat ik van de tafel afkom voelen mijn benen als herboren. Mijn knie is nog steeds gevoelig, maar het verhindert mij niet om door te lopen. Ik vertrek dan ook om mijn weg te vervolgen. Net buiten Groesbeek heeft Koos een plek gevonden waar hij met de bus kan komen, dus dat wordt mijn volgende punt van focus.
Aan het begin van de Zeven Heuvelen tref ik Koos, zo lief dat hij daar staat. In de drukte ben ik blij dat ik hem gevonden heb. Even een knuffel en wat broodnodige motiverende woorden, en ik zet mijn weg voort. De Zeven Heuvelen zijn echt zwaar, maar ter afleiding staan er rijen met campers en publiek waardoor je aangemoedigd wordt. Ik stop nog even bij de KWbN voor een dixiebezoek en een heerlijk yoghurtje.
Onderweg tref ik hardloopmaatjes Kees de Koning en Rob Gordijn, zij herkenden mij toen ze opeens achter mij liepen. Even samen op de foto en informeren over en weer hoe het gaat – en weer door. Na de horde van de Zeven Heuvelen lopen we Berg en Dal in, een mooie omgeving. Ergens op dit stuk zie ik opeens mensen in een boom hangen en spandoeken, maar ik heb hier maar weinig oog voor. Achteraf blijkt dat Extinction Rebellion hier een protest voert – sneu voor deelnemers die hier drie kwartier oponthoud hebben gehad. Als we Nijmegen weer inlopen, komen we langs het graf van Wim, die 71 keer de Nijmeegse Vierdaagse heeft uitgelopen. Ik geef hem een knikje. Toch bijzonder.
Hierna weet ik dat het, na de witte straat en vervolgens de rode straat, er bijna op zit. In de witte straat (vraag me niet hoe deze straten heten maar ze zijn geweldig) is alles met wit versierd en hebben veel bewoners witte kleding aan. In de rode straat ziet het vooral erg rood en in beide straten is het een groot feest. Hierna nog een klein stukje en dan rechts de bocht om richting de finish. Daar kon Koos niet op de tribune wachten en dus stond hij achter de plek waar ik kon afmelden. Met mijn nieuwe controlekaart kon ik richting taxibusje en terug naar het hotel.
Dag 4 – Oranje Vrijdag – Cuijk
En dan is opeens de vrijdag aangebroken. Om 5 uur de wekker, dat is dan wel fijn: morgen geen wekker! Lekker gedoucht en naar het ontbijt. Lunch weer in de tas en hup, het taxibusje in. We zijn weer mooi op tijd op de Wedren en ik besef me dat dit voorlopig weer de laatste keer is.
Om klokslag 7 uur gaan de poortjes open en kan er voor de 30 km worden gescand. We lopen weer dezelfde kant op als de laatste twee dagen en ja, rond de 6 kilometer staat weer mijn favoriete koffietentje. Daarna lopen we door naar Hatert, hierna krijgen we een prachtig stuk natuurschoon, dan door naar Overasselt waarna we de eindeloos lange Maasdijk oplopen richting Heumen. Van hieruit is het nog maar een klein stukje naar Malden. Cuijk doen de 30 km lopers niet aan, het is de dag van Cuijk maar niet voor ons.
In Malden staat de verzorgingspost van Stichting Ruby and Rose. Daar kijk ik de hele weg naar uit. Als we Malden net inlopen, heb ik wat last van mijn darmen, gelukkig staan hier een hoop dixies en hoef ik niet lang te wachten tot ik aan de beurt ben. Nadat ik naar het toilet ben geweest, is mijn buikpijn gelukkig over. Gelukkig maar, want ik weet dat er bij Ruby and Rose frietjes op me wachten. Frietjes en een heerlijke massage van Eby. En daar kijk ik enorm naar uit.
Aangekomen bij Ruby and Rose laat ik Koos weten dat ik daar ben en dat ik even blijf uitrusten. Ik geniet van een lekkere cola zero en aansluitend ben ik aan de beurt voor de massage. Mijn benen doen zeer en die massage kan ik echt goed gebruiken. Eby doet haar stinkende best en als ik klaar ben, voelen mijn benen goed genoeg om de rest van de route te volbrengen. Maar eerst zijn er nog die lekkere frietjes.
Na de frietjes en de cola krijg ik nog te horen hoeveel geld ik heb opgehaald: € 435,- (en later die dag stond de teller op € 485,-, met dank aan Vierdaagse Vriend Rob). Helaas heb ik net de gewenste € 500,- niet gehaald, maar dat mag de pret niet drukken. Ik ga nog even samen met Sandra op de foto en dan is het tijd voor de laatste knuffels en om verder te gaan.
Vanaf hier is het nog maar een klein stukje naar de Via Gladiola, die overigens heel wat kilometers lang is. Onderweg is het een groot feest, zo leuk om al die mensen te zien genieten, zowel de wandelaars alsook het publiek. Aangekomen in Nijmegen weet ik dat Koos met Carla op de tribune tegenover de eretribune zit. Als ik aankom, ben ik helemaal verbaasd dat ook hardloopvriendin Anouk bij hen staat. Ik krijg drie enorme bossen gladiolen en daar ben ik echt superblij mee. Vanaf de tribune is het nog een klein stukje naar de finish. Ik laat mijn bandje scannen, lever mijn laatste controlekaartje in en dan neem ik mijn tweede Vierdaagse kruisje in ontvangst. Het kruisje met het kroontje.
Samen met Koos en Carla ga ik nog even iets drinken in Nijmegen. Daar treffen we nog een paar Brabanders waar we gezellig een borrel mee drinken (voor mij een koude cola zero). Daarna is het tijd om afscheid te nemen en lopen we naar het taxibusje dat ons naar Papendal brengt. Daar stappen we weer in de auto en rijden terug naar Hoogezand.
Op naar volgend jaar!
Wat een fantastische, intense, soms zware maar vooral onvergetelijke Vierdaagse was dit. Vier dagen vol kilometers, knuffels, koffie, kramp, gladiolen en geluksmomentjes. Een diepe buiging voor alle wandelaars, vrijwilligers, toeschouwers en natuurlijk voor mezelf. Dit kruisje met kroontje krijgt een ereplekje.
Nu eerst uitrusten. Maar één ding is zeker:
Volgend jaar staan we er weer. Op naar de 3e! 💪🥾🌼
Reactie plaatsen
Reacties