Nacht van Groningen 2025 – Samen met mijn Benjamin
8 februari 2025 – 5 km
“Mam, zullen we samen nog een keer de Nacht van Groningen lopen?” vraagt mijn zoon Mike (27). Daar hoefde ik natuurlijk niet lang over na te denken. Het is toch bijzonder om dit soort momenten samen te kunnen beleven, dus schreef ik ons meteen in voor een gezellige en sportieve 5 kilometer door het avondlijke Groningen.
Een week voor de loop deden we nog een testrondje van precies 5 km. 32:01 minuten klokten we, met een grote glimlach over de finish. En zo was de toon gezet: onze richttijd voor de Nacht? Onder de 32 minuten. Een leuke uitdaging, samen, als moeder en zoon.
Koud, guur... en gezellig
Het is koud en guur als we Mike van huis ophalen. Samen met Koos wandelen we met z’n drieën vanaf het Damsterdiep richting binnenstad – een prima warming-up voor wat komen gaat. Op het binnenterrein bij het Forum halen we onze startnummers op. Daarna duiken we even het Market Hotel in voor een kopje koffie en een laatste toiletbezoek. Daarna: richting het startvak. Niet te vroeg, want het is echt flink koud.
Klaar voor de start
In het startvak zoeken we een plekje middenin de groep, lekker uit de wind en tussen de warme lijven van andere lopers. Als het startschot klinkt, vertrekken we rustig vanaf de Grote Markt, via de Kreupelstraat en de Oude Ebbingestraat. De route is grotendeels nieuw, eerder startten we op de Ossenmarkt, die we nu alleen nog aan de overkant van het water zien liggen.
We slingeren via de Spilsluizen naar de Noorder Binnensingel en buigen het Noorderplantsoen in, eindelijk een herkenningspunt. Daarna door de Noorderhaven, over de brug, langs Hoge der A en de donkere Turftorenstraat, waar ik voorzichtig moet lopen om niet te struikelen.
Via de Oude Kijk in 't Jatstraat, Visserstraat, Hoekstraat en Muurstraat komen we in de Oude Boteringestraat. Ik denk: we zijn er bijna!. Maar er volgen nog de Rode Weeshuisstraat en het laatste stukje Oude Ebbingestraat, tot we eindelijk de Grote Markt weer op rennen — richting finish.
Mike naast me, de wind in de rug
Onderweg is Mike de rust zelve. “Gaat het goed mam?” “Moeten we iets langzamer?” “Kijk je uit dat je niet valt?” Hij loopt heerlijk ontspannen naast me met zijn lange benen, terwijl ik alle zeilen moet bijzetten. Ik kan al snel niets meer terugzeggen, want ik geef alles. De benen willen wel, maar de longen hebben het zwaar.
Over de finish met een recordtijd
En dan... de finish! Uitgeput kijk ik op mijn horloge: 29:51. Mijn snelste 5 km ooit. Moe, koud, maar zó trots, op mezelf én op Mike. Wat een mooie herinnering, om samen in de nacht door Groningen te lopen. Dit nemen ze me niet meer af
Reactie plaatsen
Reacties