Terug naar mijn roots: hardlopen in Eindhoven
Eindhoven. Mijn geboortestad. De plek waar ik op 21 april 1964 het levenslicht zag, net als mijn moeder en mijn zus. Een stad vol familiegeschiedenis, maar eerlijk is eerlijk: ik heb er nauwelijks actieve herinneringen aan.
Toch voelt het iedere keer bijzonder om er te lopen. Alsof je voor even terugkeert naar een plek die diep vanbinnen toch een beetje als thuis voelt.
In 2018 liep ik al eens de halve marathon in Eindhoven, samen met Anouk. Alles leek perfect: goed getraind, klaar voor de start. Tot het die dag onverwacht 25 graden werd en... een banaan in mijn benen schoot. Serieus. Alsof mijn lijf zei: “Vandaag niet.” Het werd ploeteren en overleven, geen glorie.
Dus toen ik me inschreef voor het marathonweekend van 2021, voor 10 oktober had ik één missie: revanche nemen op Eindhoven. Het zou mijn jaar worden. Mijn revanche op de halve marathon.
Maar ja… het liep net even anders.
Van Halve naar 10 km: Een Run vol Herinneringen
Een onverwachte wending
Tien dagen voor de halve marathon overleed mijn broer, geheel onverwacht. Het sloeg in als een bom. Niet lopen was voor mij geen optie, maar de halve marathon voelde op dat moment niet goed. Ik besloot mijn afstand om te zetten naar de 10 km, een fijne afstand die ik goed aankan, zeker in deze gemoedstoestand.
Naar het zuiden, naar vertrouwde gezichten
Op zaterdagmiddag vertrokken mijn dochter Simone en ik vanuit Hoogezand naar Kaatsheuvel. Daar woont mijn vriendin Liesbeth, die me gelukkig altijd met open armen ontvangt. Voor mij zijn loopjes in het zuiden op deze manier goed te combineren. We hebben gezellig bijgepraat en zijn op tijd naar bed gegaan, klaar voor de volgende dag.
Met de trein naar mijn geboortestad
Zondagochtend bracht Liesbeth ons naar station Tilburg, waar we samen met de trein naar Eindhoven reisden. Mijn geboortestad. Eenmaal daar haalde ik mijn startnummer op, dat ik kon laten omzetten naar de 10 km. Daarna snel richting de startvakken.
Alleen in het startvak – maar niet eenzaam
Alleen starten betekent bij hardloopevenementen zelden dat je je ook echt alleen voelt. Hardlopers zijn vaak sociaal en maken gemakkelijk een praatje. Ik keek mijn ogen uit naar de outfits om me heen. Van lange kleding bij warm weer tot hemdjes en korte broeken bij kou, alles kan. En natuurlijk weer die opvallende, doorzichtige zwarte lange tights... beroepsdeformatie? Misschien.
Klaar voor de start
Het wachten lijkt altijd eindeloos, tot opeens je eigen startvak aan de beurt is. Weten dat Simone onderweg staat om me aan te moedigen, geeft net dat beetje extra motivatie.
Spot je dochter = lachen naar het vogeltje
En dan zie je haar ineens in het publiek! Natuurlijk maakt ze een prachtige foto. Ik ben blij dat ik nog snel mijn vrolijke BARA-compressiebroek had meegenomen uit de shop, fijne ondersteuning én geen zorgen over doorschijnen (dat zie je onderweg nog verrassend vaak).
Rustig van start
Rustig starten is niet mijn sterkste kant, maar deze keer hield ik me aan mijn voornemen om rustig van start te gaan. Ondanks het vroege tijdstip stond er al aardig wat publiek en het zonnetje liet zich voorzichtig zien. Al snel werd het behoorlijk warm.
Ik had gekozen voor een lange BARA-broek en een shirt met korte mouw, een goede balans. Onderweg pakte ik wat sponsjes aan, kneep ze uit boven mijn hoofd en stopte ze daarna onder de bandjes van mijn sportbeha. Niet charmant, wel effectief!
Herinneringen langs de route
En dan... het PSV Stadion en Stratumseind. Hier zat mijn opa ooit als schoenlapper. Mijn gedachten dwalen af naar mijn broer. Met een brok in mijn keel geef ik het laatste stuk nog even alles. Vlak voor de finish maak ik een klein hartje in de lucht.
Voor jou, broertje
Over de finish weet ik: dit was de juiste beslissing. De halve marathon kan wachten. Deze 10 km was precies wat ik aankon, nodig had, en wat klopte.
Robert (Erik) Rotscheid (geboren op 9 maart 1969 - overleden op 1 oktober 2021), deze was voor jou.
Reactie plaatsen
Reacties