17 september 2023 - 16 km
De Dam tot Damloop met mijn dochter Laura, geen jaarlijkse traditie, maar wel een geliefde
Samen met mijn dochter Laura de Dam tot Damloop lopen: het lukt niet elk jaar, want het echte leven gooit soms roet in het eten. Maar als het wél lukt, dan genieten we met volle teugen. We hebben ‘m al meerdere keren samen gelopen en het blijft een van mijn favoriete hardloopevenementen. We maken er steevast een gezellig weekend van: bijpraten met mijn oudste dochter, lachen, soms een traan, maar vooral veel quality time. Voor mij is het een van de leukste uitjes van het jaar.
Samen naar Zaandam
Op zaterdagmiddag reizen we met de trein naar Zaandam. Laura is er iets eerder dan ik, en samen wandelen we meteen door naar ons hotel: Distrikt Hotels. Als we de kamer binnenstappen, schieten we allebei in de lach. Het is alsof iemand een tweepersoonsbed in een uit de kluiten gewassen kledingkast heeft geschoven. Er is een kleine douche en wc, allemaal samengeperst op zo’n 1,5 vierkante meter. Maar eerlijk is eerlijk: het is alles wat je nodig hebt voor één nacht. Prima de luxe, dus.
We droppen onze spullen en duiken meteen de stad in. De sfeer zit er al goed in. Het is gezellig druk en wij hebben vooral heel veel zin in koffie.
Pizza, de avond ervoor en een beetje Dam tot Dam by Night
’s Avonds eten we een heerlijke pizza en slenteren nog even langs de route om te kijken naar de deelnemers van de Dam tot Dam by Night. Altijd leuk om even te kijken, en stiekem ook fijn dat wij nog een nachtje rust hebben voordat wij zelf aan de bak mogen.
Terug in het hotel puzzelen we nog even uit hoe het raam open moet, en daarna proberen we te slapen. Proberen, ja… want het is een onrustig nachtje.
Startklaar (en een beetje nat)
Zondagochtend: tijd voor actie. We hijsen ons in onze loopkleren en gaan eerst goed ontbijten. Gelukkig is het ontbijt prima geregeld én is er genoeg koffie, heel belangrijk. Na het ontbijt checken we uit en laten we onze koffers veilig achter in het hotel. Daarna wandelen we rustig naar het station voor de trein naar Amsterdam Centraal.
In de trein is het lekker druk met allemaal medelopers. De sfeer is opgewonden en vrolijk. Alleen… het regent. En niet zo’n beetje ook. Dus in Amsterdam gaan we eerst op zoek naar regencapes. Nat lopen is niet erg, maar nat starten… liever niet. Met onze knalrode capes zijn we klaar voor het echte werk.
En dan: het startschot!
In het startvak begint het bij mij toch wel flink te kriebelen. Zodra het startschot klinkt, vertrekken we in een rustig tempo. De IJtunnel in, en ik voel al snel: dit gaat eigenlijk best lekker. De regen is inmiddels gestopt, de temperatuur is perfect, en Laura huppelt kletsend naast me alsof het niets is.
Ik moet er wat harder aan trekken, maar ik geniet van elke stap, van de route én van het lopen met mijn ontzettend gezellige dochter.
Favoriete stukje: Kadoelen
Voor mij is Kadoelen het mooiste stukje van de hele route. Kleine huisjes, een watertje met bruggetjes, mensen die buiten zitten te kijken en aanmoedigen, het is er altijd zo sfeervol. We zwaaien nog even naar de bewoners van een bejaardentehuis, allemaal langs de kant, en sjouwen dan verder.
Het lange stuk over de Zuiddijk is pittig, maar het einde komt in zicht. We naderen het centrum van Zaandam.
Over de finish… eindelijk
In Zaandam worden we onthaald met luid gejuich. Ik ben helemaal kapot. Laura moet serieus aan de bak om haar oude moeder over de streep te praten. Ze maakt er nog een grapje van en laat het publiek extra hard juichen voor mij. Typisch Laura.
In een bocht zie ik ineens Koos en Mike staan, wat een fijn moment. We zijn er bijna.
We finishen uiteindelijk in een allesbehalve glorieuze tijd van 2 uur en 8 minuten, zelfs voor mij aan de lange kant. Maar hé, we hebben het geflikt. We hebben weer een prachtige herinnering gemaakt en kijken stiekem al uit naar de volgende keer.
Reactie plaatsen
Reacties